Farklı bir seyahat

Yine gitmiştim oraya… Bu sefer bir arkadaşımın evinde kalıyordum. Oradan ayrılalı neredeyse 3 yıl olmuştu. Ancak oradan hiç kopamamıştım. “Orası” derken, söylemememe izin verin lütfen… Hayatımın bazı köşeleri, gölgede kalsın olur mu :)?

Ayrılışım farklı olmuştu. Herkes başka bir rahatsızlık nedeniyle ayrıldığımı zannediyordu. Öyle söylemiştim. Onlara söylediğim ayrılık nedenim, tedavisi büyük olasılıkla gerçekleşmeyecek ve sonunda da öleceğim bir rahatsızlık idi. Zaten ben de gerçekte öyle düşünüyordum. Yani onlar benim kanser olduğumu düşünüyorlardı.

Yıllar geçti, herkes tedavimin başarı ile sonuçlandığını ve kanseri yendiğimi düşünmekteydi. Aslında kendi çapımda, daha önce beni ölüme götüreceğini düşündüğüm gerçek sağlık sorunumun karşısında, 1-0 öndeydim. HIV’i yenmiştim, sürekli kullandığım ilaçlar sayesinde. Ve artık çok bilgilenmiştim ve hatta bu konudaki uluslararası bir kuruluş olan EATG üyesiydim. Verilen eğitimler sayesinde, bir çok şey öğrenmiş ve sosyal medya aracılığı ile bir çok arkadaşa da elimden geldiğince destek olmaya çalışmaktaydım.

Arkadaşımın evinde çok rahat hissediyordum. Neredeyse bir aydır onun evinde misafirdim. Bir akşam çay içerken sordu bana, “Oğlum senin bir sağlık sorunun oluduğunu söylemişti, ancak tam olarak ne olduğunu anlatmadı. Senin neyin vardı?”…

Durdum ve “Kanser!” dedim… Sonra, iki damlayı zor tuttu gözlerinde. Ve tabi düştüler sonunda. “Üzülme! Yendim kanseri… ” dedim gülümseyerek… O da gülümsese de, hala içinde bir hüzün oluşu seziliyordu. Ve bana hiç bir şey söylemedi… Ve aynı yoğunlukta ve yücelikte dostluğunu hep devam ettirdi…

Uzun bir süre geçti… Ona gerçeği söylemek istedim… Tam söyleyecekken, vazgeçiyordum. Size şunu söyleyeyim ki, sorunumuzu herkese anlatmanın anlamı yok. Çok kazancımız olacağını sanmıyorum. Gerçekten bilmesi gerekenler ve sonuç olarak söylemenin de bir yararı olması gerektiğini düşündüm hep. Hala da öyle düşünürüm.

Kendimi toparladım ve söyledim… Karşımda şok geçiren biri yoktu… Gülümsedi ama biraz da hüzünle yine… “Biliyor musun ki, senin asıl sorununun farkındaydım… ” dediğinde, şok olma sırası bendeydi… Ve sonra anlattı…

Megerse açıkta bıraktığım ilaçlarımı görmüş çamaşırlarımı yıkamak için alırken. Ve araştırmış ve tabi ki bulmuş ne için kullanıldıklarını… Ama bana hiç bir şey söylememeyi tercih etmiş öylece…

Hiç değişmedi davranışı ve arkadaşlığımız hala sürüyor… Aynı yoğunlukta ve aynı sağlamlıkta…

Böyle arkadaşlarım olduğu için mutluyum 🙂

Ancak siz yine de, bir yararı olmayacaksa kimseye söylemeyin… Hiç gereği yok… Kötü olduğu için değil, ancak belki de yararı olmayacağı için… Varsın hatam, söylememek olsun…

Ne demiştim? Bu hayat gerçek dostlarla güzel 🙂

Fatih Egelioğlu
http://www.facebook.com/fatihegelioglu

Umut ve Hayat

Şu aşının bulunması, ilacın bulunması, vücuttan kesin olarak atılması beklentisi yok mu…! Bırakın bunları… Bunları düşünürken, günün geçtiğinin farkında olmayanlardan mısınız yoksa? Bu umudun, bugünü yok etmesine izin verenlerden misiniz?

Tabii ki umut olacak ama bu umut içimizde bir karanlık yaratmamalı asla… Umut anlam olarak olumludur… Onu olumsuz hale sokma tercihinde bulunmayın…!
Bugün ne yaptığınızı veya ne yapamadığınızı düşünün şimdi… Yarınıbugünden daha yoğun ve iyi yaşayın artık… “Ne kadar zamanım kaldı?” sorusu yerine, “Bu zamana neler sığdırmalıyım?”, “Neler yapmak istiyorum?” demek yerinde olmaz mı? HIV ile yaşamasak bile böyle değil miydi aslında hayat?

Bunları söyleyen “ben” ne mi yaptım? Kendimin bile inanamadığı bir çok planımı gerçekleştirdim… Hatta yapamayacağımı düşündüğüm bir çok isteğimi gerçekleştirdim. Örneğin bir liste yaptım diyeyim… Ve tek tek işaretliyorum başardıkça… Sırası ile hala boş yok 🙂

Şimdi ayağa kalkın ve soruları kafanızdan silin… Gereksiz soruları… Ve umudun, bir canavar gibi önünüzü kesmesine izin vermeyin… Umudu umuzunuza oturtup, onunla yolculuğa başlayın artık… Sanki hiç bir şey olmamış gibi…

İyi yolculuklar şimdiden

Fatih Egelioğlu
https://www.facebook.com/fatihegelioglu